احمد عزتی شورگلی، تیرداد احمدی، پریسا صحرایی، رامین رحیمی، دوره ۲۹، شماره ۵۰ - ( ۶-۱۴۰۰ )
چکیده
یکی از مهمترین فاکتورها که دولتها و سیاست‌گذاران اقتصادی با اتکا به آن دست به اعمال سیاست مالی میزنند، ضریب فزاینده سیاست مالی است. این ضریب که میزان اثربخشی سیاست مالی در تحریک تولید و تثبیت اقتصادی را نشان میدهد همواره جزء مباحث پرمناقشه بین اقتصاددانان و پژوهشگران بوده است، زیرا هیچ توافق نظری در مورد اندازه این ضریب وجود ندارد، لذا پژوهشگران متعددی سعی در برآورد تجربی ضریب فزاینده سیاست مالی پرداختهاند، این تلاش که بعد از بحران جهانی ۲۰۰۸-۲۰۰۷ به علت نقش بهسزای این ابزار سیاستی در کاهش بحرانهادوچندان شده است، موضوع و هدف اصلی مطالعه حاضر است؛ لذا این مقاله در همین راستا با استفاده از دادههای فصلی اقتصاد ایران طی دوره زمانی۱۳۶۹:۱-۱۳۹۶:۴، با به‌کارگیری مدل غیرخطی خودرگرسیون برداری آستانهای به برآورد ضریب فزاینده آنی وتجمعی (۱۰ و ۲۰ فصل) سیاست مالی پرداخته است. نتایج حاصل از آزمون ریشه واحد غیرخطی و آزمون همانباشتگی غیرخطی نشان داد که درجه انباشتگی بعضی از متغیرهای مورد استفاده در تحقیق غیرخطی است، همچنین رابطه همانباشتگی بین متغیرهای مورد استفاده از یک رابطه غیرخطی تبعیت میکند، همچنین تخمین مدل خودرگرسیون برداری آستانهای و برآورد توابع واکنش ضربه غیرخطی شبیهسازی و بوتاستراپ شده نشان داد که ضریب فزاینده مخارج عمرانی و جاری دولت در دوره رکود بزرگ‌تر از دوره رونق است این موضوع برای مالیات برعکس میباشد، همچنین بزرگ‌ترین ضریب فزاینده در بین سه ابزار سیاست مالی مربوط به مخارج جاری دولت است.
