انگیزه های رانت جویی در ترکیب مخارج دولت همواره به عنوان یکی از مهمترین عوامل محدود کننده اثرات مثبت دخالت دولت در اقتصاد تلقی شده است، چرا که کاهش سهم آموزش و سلامت و افزایش دیوانسالاری دولت از عواقب شناخته شده این انگیزه ها بوده است. به همین دلیل، در این مقاله ضمن ارائه مدلی برای درآمدهای مالیاتی که بر مبنای اقتصاد خرد استوار است، شاخص انگیزه های رانت جویی از مخارج دولت را با استفاده از روش تحلیل مؤلفه‌های اصلی اندازه گیری کرده و اثرات آن را به همراه سایر متغیرها بر درآمدهای مالیاتی نشان خواهیم داد. به طور کلی، نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که نسبت مالیات به GDP، با کاهش رانت جویی، افزایش درآمد، کاهش سهم کشاورزی در تولید، بازتر شدن اقتصاد و افزایش درآمدهای نفتی افزایش می یابد. در بین این متغیرها، اثرات درآمدهای نفتی از همه بزرگتر است. همچنین رگرسیون تعمیم یافته(IV-GLS) بیانگر آن است که افزایش در تورم (بعنوان پراکسی سیاستهای مالی انبساطی) نسبت مالیاتها را کاهش می دهد. افزایش نرخ ارز مؤثر واقعی، اگر چه بر درآمد مالیاتی اثر مثبت دارد ولی از نظر آماری معنی دار نیست. همین‌طور، اصلاحات ساختاری اثرِ مثبت و معنی داری بر درآمدهای مالیاتی داشته است.

واژه‌های کلیدی: رانت جویی، مالیه عمومی، ترکیب مخارج دولت، درآمدهای مالیاتی، IV-GLS